اتفاق   ساده  تو  رو  با  یه  سایه  دیدم  توی  گرگ  و  میش  جاده                                     

دست  تو ، تو  دست  سایه  چشم  من  پای  پیاده                                

                                 دنباله     سایه     دوید    و    رسیدم    آخر   جاده

با خودم گفتم  که  ای  کاش  اشتباهی  دیده  باشم                                

                                کاش می شد باز گل عشق رو توی قلب تو بپاشم

باورم  شد که  نه  دیگه  عشقت  رو  گرفتی  از  من                                

                                وقتی  تنهاییم  رو  دیدم  توی  این  سکوت  پر  غم

من شب رو شاهد گرفتم شب چشای خیس ماه رو                                

                                قطره   قطره  گریه   کردم  من   تموم  طول  راه  رو

من   بیچاره   رو    کشتی   از   دلم   خبر   نداشتی                                

                                همه ی زرده ی عشق رو واسه سایه جا گذاشتی

قصه  از   اینجا   شروع    شد  از   یه

ميدونم برات عجيبه اين همه اصرار و خواهش
اين همه خواستن دستات بدون حتا نوازش
ميدونم كه خم نداره واسه تو گريه ي دردم
ميگذري از من و ميري اما باز من برميگردم

ميدونم برات عجيبه من با اون همه غرورم
پيش همه ي بديهات چه جوري بازهم صبورم
ميدونم واسه ات سواله كه چرا پيشت حقيرم
دور ميشي منو نبيني باز سراغتو ميگيرم

پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان امد وقتست که باز ایی
دایم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را دروقت توانایی
دیشب گله زلفش بابادهمی کردم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد بادصبا اینجا با سلسله می رقصند
اینست حریف ای دل تا بادنپیمایی
مشتاقی ومهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمودان شاهد هرجایی
ساقی چمن گل رابی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی
وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف انچه تو اندیشی حکم انچه تو فرمایی
فکرخود و رای خود در عالم رندی نیست
کفرست در این مذهب خودبینی وخودرایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل امد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

من دلم تنگ کسيست که به دلتنگي من مي خندد

باور عشق برايش سخت است ...

اي خدا باز به ياري نسيم سحري

مي شود آيا باز دل به دل نازک من بربندد ...

به او بگوييد ان کس که براي ديدنت لحظه ها را شمارش مي کرد

سرانجام تازيانه ي ثانيه ها را بر دوشش حس کرد و ويران شد

.به او بگوييد دوستش دارم زير سقف بي کسي

.به او بگوييد در سراب زندگي هميشه هاي نگاهم به سمت اوست

به او بگوييد به حرمت اين همه عشق و اشک از من و دنياي من جدا نشود

شيشه اي ميشکند....يک نفر مي پرسد..

چرا شيشه شکست ؟

 مادرم مي گويد:شايد اين رفع بلاست

يک نفر زمزمه کرد باد سرد وحشي مثل يک کودک شيطان آمد

 شيشه پنجره را زود  شکست.

کاش امشب که دلم مثل آن شيشه مغرور شکست

عابري خنده کنان مي آمد....تکه اي از آن را برميداشت

 مرهمي بر دل تنگم مي شد....

اما امشب ديدم هيچکس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...

.از خودم پرسيدم آيا ارزش قلب من از

 شيشه پنجره هم کمتر است؟

دل من سخت شکست هيچکس هيچ نگفت و نپرسيد چرا؟؟.....

 به او بگوییدکه.......................................................

    مي دونست دلم اسيره ولي رفت

       مي دونست گريم ميگيره ولي رفت

       مي دونست تنهايي سخته

 مي دونست
        مي تونست باهام بمونه،

 نتونست

         مي دونست دلم شكسته ولي رفت

         غم اون توو دل نشسته ولي رفت

    مي دونست دلم اسيره ولي رفت

       مي دونست گريم ميگيره ولي رفت

       مي دونست تنهايي سخته

 مي دونست
        مي تونست باهام بمونه،

 نتونست

         مي دونست دلم شكسته ولي رفت

         غم اون توو دل نشسته ولي رفت

دلم می خواست٬ به اومی نوشتم: ای عزیزدیروز٬ وای بیگانه امروز...چقدرتورادوست

داشتم واینک چقدرازتوگریزانم٬چقدربرایم بزرگ وخدایی بودی٬ وامروزچه اندازه کوچک

وبی ارزش شده ایی.نوربودی ولی اکنون ظلمت مطلقی٬ عشق بودی ولی اکنون

هوس سوزنهد ایی.شعرخدابودی ولی اکنون ترانۀ ابلیسی.آه ای شعرخدا٬ وترانۀ

ابلیس بگذاربه احترام عشق انکارناپذیردیروز٬ برای آخرین بار...برای آخرین مرتبه...

آه...! ای غمها٬ ای دردها٬ تاریکی...وتوای چشمۀ اشک ٬ وشماای بغض های گلوگیر

لحظه ایی امانم دهید.محض خدالحظه ایی درنگ کنید.بگذارید حرفم رابزنم...

می خواهم دراین واپسین دم که شکافی عمیق میان من واوپدیدآمده است٬ آنچه

ناگفتنی بوده است٬ بگویم.آنچه نشنیدنی بوده است به گوش همگان برسانم:تو...

توای افسون فریبکار که روح مراماه هابه سازنغمه پرداز هوست رقصاندی٬ قلب پرآرزوو

بی گناهم رابه بازی گرفتی قطره قطره بازهرتلخ نیرنگت هستی ام را٬ امیدم را٬ روح

وجسمم رامسموم ونابودکردی٬ ازخودت شرمت نمی اید؟ این همه افسون ونیرنگ و

گناه این همه ریا ودروغ چرا؟آخربرای چه؟ایادریای بی کران عشق من٬ برای

شستشوی پیکرهوس تو کافی نبود؟...آیا بالهای من برای پروازتو٬برای ارضای غرور

سیاه وننگ آفرین تو...برای سیراب کردن قلب عطش زای تو٬ کافی نبودند؟حیف ازآن

اشکهایی که به پای توریختم!حیف ازآن کاخ های امیدکه برنومیدهای توساختم! حیف

ازان لحظاتی که درانتظارتوسپری کردم!...وصدافسوس برعمرتلف کردۀ خود...بررنگ

خودورخسارۀ خود...برغرورواحساسم...برهمۀ شوروتب وتاب وامیدوجوانی خود!

وای برمن...وای برتو...امشب ای ساقی شب٬ پرکن ازبادۀ نابت قدح جانم را

بگذاردمی مست شوم...مدهوش شوم...جان بسپارم

بگذارکه دمی درمستی خودمحوشوم...نابودشوم...عمرتبه کردۀ خود....

درکف این دست زمان زودسرآرم.

ساقی٬ جام جان مرازشراب سکوت لبریز کن٬ بگذارمست شوم٬ بگذارمست باشم٬

چون می خواهم آخرین نامه رابرای اوبنویسم.ساقی بریزپرکن٬ لبریز کن ازاین بادۀ

آسمانی جاممرا٬ مدهوشم کن٬ دیوانه ام کن٬ بی خبرن کن...تاغنچه های زهراگین

عقده هابشکفندوعطرخاطرات غم انگیز گذشته های مده٬ دربی کران میخانه فریاد

کشته تو٬ سرگردان شوند.می خواهم امشب خودم نباشم٬ زبان قلب خودم نباشم

پاسخگوی ندای احساس خودم نباشم.می خواهم یکپارچه حقسقت تلخ باشم.دلم

مس خواست می توانستم بایک فریاد٬ یک فریادوحشی وعصیان زده٬ یک فریادمست و

دیوانه٬ سکوت این شام تاررادرهم بشکنم واشکهای قلب درخون غلتیده ام رادرتندیس

این فریابه روی سکوت وتاریکی بپاشم.می خواهم درگورستان قلبم به خاک بسپارم

خاطرۀ عشق ناکام وننگش را.خاطرۀ نام افسون زده ونیرنگ آفرینش را...وتوای

((سکوت))برتارهای گسستۀ قلب شکستۀ م دیگرچنگ مزن.آخرازهرتاراین تارآشفته٬

نالۀ جان سوزیک خارۀ اشک آلودبرمی خیزد.هنوزاین تاردیوانه درهرسوزوناله اش فریاد

می زند:او... او...او...