رنگ نگات ازاولم خیلی منوتکون نداد

دستای عاشقت به من حس خوش جنون نداد

                 به هرکی گفتم که شایدیه روزی مال من بشی

              روی خوشی به منوانتخاب من نشون نداد

درست مثل تقویمی که عوض می شه سربهار

ازته دل دارم می گم خوب شدگذاشتمت کنار

                     ازاولم دیده بودم توچشم تووفانبود

                          همش بادیگرون بودی حواس توبه من نبود

بی هواهروقت اومدم ازراه دورببینمت

دیدم که لبخندای توهیچ کدومش به جانبود

خیال نکن بدون تو٬ سربه بیابون میذارم

توصحراآواره می شم پاجای مجنون میذارم

فکرنکنی که توبری روزوشبم یکی میشه

ازغم توترانه های تلخ وگریون میذارم

                                 ازاولم محبتانم توقلب تواثرنداشت

                          نصیحتام هیچ کدومش روی کارا ت اثرنداشت

                         فهمیده بودم که دیگه ارزش موندن نداری

                         بریدن ازتوبردنه٬ اصن واسم ضرر نداشت

                          قولاووعده های تویه طبل پوچ وخالی بود

دوست دارم گفتن توهیچی نداشت پوشالی بود

شبی که سنگاموباهات واکندم وگفتم برو

تازه دیدم نخواستنت یه انتخاب عالی بود

خداروشکر که قلب من اون دل سنگتو شناخت

خوب شدکه قلب عاشقم هستیشوپیش تونباخت

                     من تازه فهمیدم بایدتوجاده های زندگی

                        قصربلوررویارو باعاشق حقیقی ساخت

                      باچشم بازمی خوام برم پی یه سرنوشت نو

                   هرچی بوده تموم شده٬ توهم یه لطفی کن برو

این آخرین حرف منه بهترباورت بشه

طاقت موندن ندارم دیگه من دیگه نه تونه

                           کدام راه است        که پای خسته را نشناسد

                     کدام کوچه

                                        خالی از خاطره است

                         و کدام دل...

                                     هرگز نتپیده

                                                  به شوق دیدار

                   بیا...

                                     تا برایت بگویم

                                                 از سختی انتظار

               که چگونه...

                                   در دیده های بارانی

                                          رنگ هذیان به خود می گیرد!!!

خدایا ! من خواستم ؟!........یا تو خواستی ؟!.........

تو را قسم به تنهایی جاویدانت روح مرا جانی تازه ببخش ..!

وقتی که تنهاومتفکردرکنارتونشسته٬ دستهای مهربانت رادردست می گیرم

وروح خودرابه لذات کوچک رهاکرده٬ازخودبی خبرمی شوم وجریان ساعات را

به چشم فراموشی می نگرم٬ هنگامی که باهم درمیان کوچه هاگردش

می کنیم وتونغمات روح بخش٬ گوش جانم رانوازش میدهی٬یامن عهدوپیمان

شب دوشین تورابازگفته٬ خودسوگندمی خورم که جزتوکسی راستایش

نکنم٬ یازمانی که پیشانیت رابرزانوی لرزان من نهاده مراچون پروانه ایی که

بی اختیارازبرگ گل آویزد مفتون دل پرمحبت خودمی سازی٬ ناگهان تیری از

اندیشه وبیم دردلم می نشیند٬ مرارنگ پریده ولرزان وپریشان دل می بینی

که درعین سرور٬ بی اراده٬ اشک ازدیدگانم فرومی ریزد.پس درآغوشم

می کشی وعلت گریه ام رامی پرسی.ازچشمان تونیزقطراتی چندفرو

می غلتدوبااب دیدگان من درمی آمیزد.می پرسی: که دلت ازچه گرفته؟

چراگریه می کنی؟ می گویی :ای مایۀ عشق من٬ رازدلت رابرمن فاش کن

تاشایدازبیان آن٬ الام درونی ات تسلی یابدومن بتوانم دل اندوهگین ات اراز

دل خویش مرهمی سازم!ای نیمۀ وجود من!دیگر سبب گریه واندوه مرا

مپرس. زمانی که درآغوش توجای دارم ودرآیینۀ روی تو می نگرم٬ هیچ کس

رازیراین گنبدواژگون کامرواترازخودنمی بینم٬ ولی دراین یاعات سعادت بخش

نیزسروشی پیوسته درگوش من فرومی خواندکه شاهین زمان آن سعادت

راخواهدربودونسیم حوادث شمع عشق ماراخواهدکشت٬ آن وقت است

که مرغ روحم بااظطراب فراوان درفضای مبهم ومرموزآینده بال می گشاید

ودردل می گویم:

سعادتی که به فنامحکوم باوخیالی بیش نیستشدخواب .

دردهای من٬ جامه نیستندتازتن درآورم

چامه وچکامه نیستند٬تابه رشتۀ سخن درآورم

نعره نیستندتازنای جان برآورم

دردهای من نگفتنی٬ دردهای من نگفتنی است

دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

دردمردم زمانه است٬ مردمی که کفشهایشان دردمی کند

مردمی که پوستشان٬ مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان٬ جلوۀ کهنه شناسنامه هایشان درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های سادۀ سرودنم دردمی کند

اغنای روح من٬ شانه های خستۀ غرورمن

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهاه ام٬بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است٬ دردهای پوستی کجا؟

دردهای دوستی کجا؟این سماجت عجیب!

پافشاری شگفت دردهاست٬دردهای آشنا

دردهای بوی عشق٬ دردهای خانگی

دردهای کخنۀ لجوج اولین قلم

حرف دردرادردلم نوشته است

دست سرنوشت ٬ خون دردراگلم سرشته است

پس چگونه این سرشت ناگزیرخویش رهاکنم؟

دردرنگ وبوی دل است پس چگونه من

رنگ وبوی غنچه رازبرگ های توبه توی آن جداکنم؟

دفترمرا٬ دست درد می زندورق٬ شعرتازۀ مرادرد گفته است

دردهم شنفته است٬ پس دراین میانه ازچه حرف نیست؟

درد٬ نام دیگرمن است٬ من چگونه خویش راصداکنم؟

سکوت عشق

سکوت حقیقت است
فریاد است
سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و ببین که این بغض بی صدای من
اعتراف
به عشق همیشگی توست

دلم تورو میخواد...

_(¯`·._ غم _.·´¯)_

.

پرسیدم چیستی؟

گفت:غم

فکر کردم غم عروسکی است که میتوانم تا پایان عمر با آن بازی کنم اما...

اما بعدها فهمیدم عروسکی هستم که بازیچه غم شده ام