دردهای من٬ جامه نیستندتازتن درآورم

چامه وچکامه نیستند٬تابه رشتۀ سخن درآورم

نعره نیستندتازنای جان برآورم

دردهای من نگفتنی٬ دردهای من نگفتنی است

دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

دردمردم زمانه است٬ مردمی که کفشهایشان دردمی کند

مردمی که پوستشان٬ مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان٬ جلوۀ کهنه شناسنامه هایشان درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های سادۀ سرودنم دردمی کند

اغنای روح من٬ شانه های خستۀ غرورمن

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهاه ام٬بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است٬ دردهای پوستی کجا؟

دردهای دوستی کجا؟این سماجت عجیب!

پافشاری شگفت دردهاست٬دردهای آشنا

دردهای بوی عشق٬ دردهای خانگی

دردهای کخنۀ لجوج اولین قلم

حرف دردرادردلم نوشته است

دست سرنوشت ٬ خون دردراگلم سرشته است

پس چگونه این سرشت ناگزیرخویش رهاکنم؟

دردرنگ وبوی دل است پس چگونه من

رنگ وبوی غنچه رازبرگ های توبه توی آن جداکنم؟

دفترمرا٬ دست درد می زندورق٬ شعرتازۀ مرادرد گفته است

دردهم شنفته است٬ پس دراین میانه ازچه حرف نیست؟

درد٬ نام دیگرمن است٬ من چگونه خویش راصداکنم؟